بررسی میزان اثرات بازگشتی بهبود راندمان خودروها بر مصرف سوخت

اثرات بازگشتی اصطلاحا به وضعیتی اطلاق می شود، که با یک تغییر در سیستم، مجددا به دلایل گوناگون، اثر آن تغییرات از بین رفته و وضعیت قبلی برقرار گردد. با ورود تکنولوژی جدید به بازار و بهبود راندمان خودروها، در ابتدا تقاضای سوخت کاهش می یابد. اما همین بهبود راندمان و صرفه جویی انرژی، خود می تواند عکس العمل های اقتصادی ایجاد کند، که نهایتا منجر به این واقعیت شود، که بخشی از این صرفه جویی ها از بین رود. به بیان دیگر با بهبود راندمان، هر دارنده خودرو می تواند با هزینه کمتر برای سوخت، مسافت بیشتری را طی نماید یا با بودجه قبلی، پیمایش بیشتری انجام دهد. لذا چنانچه با افزایش پیمایش، تنها بخشی از صرفه جویی های ناشی از بهبود تکنولوژی، باقی بماند، در اینصورت آن مقداری که از صرفه جویی محو می گردد را اصطلاحا اثر بازگشتی می گویند. در این تحقیق، برای برآورد اثرات بازگشتی از کشش قیمتی تقاضای انرژی ، استفاده شده است. بدین منظور تابعی به فرم تبعی لگاریتمی مضاعف تعریف گردید. با فرم تعریف شده و بررسی آن در سالهای 88-1355، نتایج نشان دهنده آن است که اثرات بازگشتی بلند مدت بهبود راندمان خودروها در ایران حدود 9% می باشد. به عبارت بهتر، اثر بازگشتی 9% به این معناست که 9% از صرفه جویی بالقوه، دوباره مصرف شده است و 91% مابقی که انتظار می رفت با بهبود کارایی ذخیره شود، ذخیره شده است. این امر بر موفق بودن سیاست افزایش کارایی خودروها در جهت کاهش مصرف انرژی دلالت دارد.